NEAM2019 dag 9 een gedicht over epilepsie

Epilepsie

Soms ben ik er even niet,
Want ik heb epilepsie.
Even van de wereld,
Even onbereikbaar.

Ben ik met allerlei dingen bezig,
Plotseling val ik neer.
Kortsluiting in mijn hersenen,
Daar gaan we weer.

Mijn spieren verkrampen,
Mijn ogen draaien weg.
Tijdelijk buiten bewustzijn,
Wat een rot ziekte, zeg.

Omstanders schrikken,
Ze kijken met angstige blikken.
Dan komt er iemand bij me zitten,
Begint te praten en raakt me zachtjes aan.

Ik hoor niets,
Maar voel alles.
Er is iemand bij,
Dat is een geruststelling voor mij.

Langzaam kom ik bij,
Mensen kijken naar mij.
Ik baal ervan,
Ik schaam me ervoor.
Maar mijn leven gaat door.

Een gedicht van 1001 gedichten en gedachten de schrijver stond er helaas niet bij