Loslaten om anders vast te houden

Lieve Wim

Je vorige blog gaat over veranderingen. Je bent nu volwassen voor de wet maar doordat je bent zoals je bent moet er een mentor en bewindvoerder benoemd worden door de Rechtbank. Dit gaat aanstaande vrijdag gebeuren Heit en ik worden mentor over jou waarmee we beloven dat je net als nu de goede zorg krijgt die je verdiend.

In jou wereldje is de laatste jaren veel veranderd, je Heit werd ziek en je moest ineens weg van je vertrouwde plekje op de Boerderij omdat er niemand meer was om je te begeleiden.

Je hebt nu een mooi plekje gevonden bij Nocht en Wille en je voelt je daar op je gemak en gaat er graag naartoe als de epilepsie tenminste geen roet in het eten gooit.

Er veranderen veel regels in Zorgland en een gevolg daarvan is dat de vertrouwde hulp die je thuis hebt moet worden ingekort met 10 uren in de week, je mag wel naar een dagbesteding op zaterdag om dit gedeeltelijk te vervangen maar dat is niet zo gemakkelijk als ze denken. Tot nu toe is er nog niemand die jou dan die zorg kan / wil bieden.

Soms hebben Heit en ik het wel eens over jou toekomst, waar ga je later wonen? Het liefst hielden we je thuis maar of dat ook goed voor jou is ?...  misschien bij Chris? Je staat wel op de wachtlijst maar dan onderaan dus dat kan nog jaren duren.

Of het toeval is of … ?  Maar er is in Burgum dichtbij huis een plekje vrij waarmee we de zorg voor jou mee zouden kunnen delen. Dit komt wel heel snel na het gesprek, zelfs in de ogen van het Zorgkantoor Maar nu komen de vragen en twijfels ook bij ons.

Onze ervaringen met Talant zijn wat gekleurd door het verleden waar alles achter ons rug om al was geregeld, ( je plaatsing op het Bijehûs destijds – je pgb dat zonder overleg omgezet werd in een zzp ) ik weet het dat was lang geleden en misschien moeten we ze ook het voordeel van de twijfel gunnen maar jou loslaten is moeilijk.

Nu piekeren we over verschillende vragen zoals:

Krijg jij niet het gevoel dat je niet meer bij ons mag wonen ,dat zouden we niet graag willen jou geluk staat voorop bij deze beslissing ik hoop dat je dat voelt.

Gaan ze proberen net zo goed voor je te zorgen zoals wij?

Zullen ze je aanvallen herkennen? En weten ze wat ze dan moeten doen?

Pikken ze je gevoelens op als je bijvoorbeeld boos bent of als je pijn hebt?

Zullen ze het dieet wel goed toepassen zodat je niet nog meer aanvallen krijgt.

Kunnen we echt zo vaak we willen naar je toe en kunnen we je vaak naar huis halen?

Hoe komt het met al je spullen moeten we ze eerst inleveren of mogen we toch thuis ook goede voorzieningen houden zodat je thuis ook kunt slapen.

Je Heit moet erg wennen aan het idee dat je ooit ergens anders gaat wonen en gaat deze week proberen om antwoorden op zijn vragen te vinden en alles voor zichzelf op een rijtje te krijgen. Volgende week bellen ze ons om te horen of je bij hun wilt komt wonen.

Als wij misschien ja zeggen dan ga je eerst een paar keer op proef er naar toe en lijkt het je niets of als zij het toch te zwaar vinden dan blijf je lekker nog een poosje bij ons tot er iets komt waar ze het wel aandurven.

Je ziet het zelfs wij moeten wennen aan veranderingen en wij moeten wennen aan het idee dat we jou een beetje moeten loslaten om misschien samen met anderen jou iets anders vast te houden.

tût Heit en Mem