Los laten

Lieve Wim

Over een paar maand wordt je 18 jaar.
Als gezond kind kwam je te wereld maar helaas kreeg je epilepsie rond de 2e verjaardag.
Hierdoor raakten we je al een beetje kwijt aan het slopend Lennox Gastaut Syndroom.

Je lijkt zo groot en ze gewoon terwijl er een kind in je zit wat zo graag wil leren en de wereld wil ontdekken tijdens de aanvallen door.

Ooit komt er een dag dat je niet meer bij ons kunt wonen, al hoe graag we ook willen de zorg die jij later nodig hebt kunnen wij dan niet meer geven, wel onze Liefde.

Als het zover is zullen we moeten leren om jou anders vast te houden en de zorg nog meer te delen.

Op Facebook las ik een gedicht wat verwoord hoe dat voelt voor ons.

Lieve Wim

Ik wil je altijd bij me houden
omdat ik jou het best begrijp
Elk gebaar, elke kik
Wie snapt jou zoals ik?

Ik wil altijd in de buurt zijn
weten of echt alles klopt
Of je hemd wel lekker glad
in je broek is gestopt

Je sok niet dubbel, je rits wel dicht
geen dorst, niet ziek
niet bang, geen pijn
Gewoon voor de zekerheid
wil ik er zijn

Maar vooral wil ik jou geven:
ruimte om jouw leven
(en ik ook dat van mij)
te leven

Dus langzaamaan
met kleine stappen
probeer ik
uit liefde
mijn greep
te verslappen

Schrijver onbekend